Szkoły akademickie powojennego Wrocławia ustanowiono wydanym 24 sierpnia 1945 roku dekretem Krajowej Rady Narodowej, jakim powołano Uniwersytet Wrocławski oraz Politechnikę Wrocławską. Sierpniowy akt prawny przewidywał utworzenie uczelni technicznej z czterema wydziałami: chemicznym, mechaniczno-elektrotechnicznym, budownictwa oraz hutniczo-górniczym. Względy organizacyjne spowodowały jednak, że we wrześniu 1945 roku w stolicy Dolnego Śląska zainaugurowała działalność zespolona szkoła wyższa, która – łącząc w swojej strukturze wydziały uniwersyteckie i politechniczne – przyjęła nazwę Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. W takiej formule uczelnia przetrwała do roku akademickiego 1951/1952, kiedy prof. Dionizy Smoleński objął funkcję p.o. rektora Politechniki Wrocławskiej, a rektorem Uniwersytetu Wrocławskiego został prof. Jan Mydlarski. 1 października 1952 roku Dionizy Smoleński otrzymał nominację rektorską na czas nieokreślony. Do tego czasu wypracowano też ogólne założenia funkcjonowania uczelni technicznej w nowych realiach organizacyjnych.
Pracę Politechnika Wrocławska 1945–1952 poświęcono głównie problematyce formowania wydziałowej struktury uczelni oraz sieci katedr – podstawowych jednostek realizujących jej misję. Czas działań organizacyjnych to także starania o pozyskanie nauczycieli akademickich. W pierwszych powojennych miesiącach kadrę naukowo-dydaktyczną stanowili wykładowcy i absolwenci Politechniki Lwowskiej oraz reprezentanci nauk podstawowych lwowskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza, a także – w mniejszym, lecz istotnym stopniu – dydaktycy wywodzący się z Politechniki Warszawskiej. To im przede wszystkim zawdzięczała wrocławska uczelnia techniczna swój rozwój. Nie byłby on jednak możliwy bez słuchaczy, których zainteresowanie studiami we Wrocławiu w równej mierze zależało od kwalifikacji zatrudnionej tu kadry dydaktycznej, jak i – mających swoje odzwierciedlenie w strukturze – możliwości edukacyjnych.
Samodzielność organizacyjną Politechniki Wrocławskiej w zespolonej uczelni początkowo symbolizowało stanowisko jej prorektora oraz własna Komisja Senacka. Gremium to, działając właściwie autonomicznie w ramach Senatu Akademickiego Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, dążyło do utrzymania niezależności uczelni technicznej mimo organizacyjnych powiązań z silniejszym partnerem, jakim był Uniwersytet Wrocławski. Dopiero w 1949 roku powstał samorządny Senat Politechniki Wrocławskiej. Zasadniczą rolę w kształtowaniu struktury Politechniki w latach 1945–1951 jako uczelni rozwijającej się w formule organizacyjnej niespotykanej dotąd w praktyce polskich szkół wyższych odgrywali jednak jej prorektorzy. W trakcie kadencji pierwszego z nich – prof. Edwarda Suchardy – stworzono podstawy umożliwiające funkcjonowanie uczelni. Profesor Kazimierz Zipser ustabilizował chwiejną sytuację jej akademickiego bytu. Profesorowi Dionizemu Smoleńskiemu Politechnika zawdzięczała rozwój organizacyjny i ostatecznie wyjście z mariażu z Uniwersytetem.
Niniejsza książka jest fragmentem dysertacji doktorskiej – napisanej w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego pod kierunkiem prof. Grzegorza Straucholda – uzupełnionym o najnowszą literaturę i nowe materiały archiwalne. Postęp w badaniach sprawił, że interpretacje niektórych faktów mogą różnić się od tych, jakie wcześniej przedstawiano w publikacjach poświęconych dziejom wrocławskiej uczelni technicznej.
— fragment Wstępu
Cena: 190 zł
Liczba stron: 334 • Format: 230 × 300 mm • Rok wydania: 2020
ISBN 978-83-7493-144-1
Oprawa twarda z obwolutą.